Onze wereld
implodeert in ras tempo en zal na al het graaien en maaien nooit meer zijn als
daarvoor. Geld of welzijn, that’s the question.
En als het gaat over welzijn, gaat het om een ‘batalla de ideas’, in goed Nederlands om
zicht en inzicht. Vaak was de literatuur daarbij een leidraad, was het de
slijpsteen van de geest. In de literatuur ging het om een verbijzondering van
het algemene en daartoe werd een persoonlijke geschiedenis – vaak een
persoonlijke tragedie – vervat in een relaas van persoonlijke en
maatschappelijke gebeurtenissen. Verschafte een roman inzicht in consequenties
van gedrag. In literatuur ging en gaat het om conflict en katarsis, ging en
gaat het om fundamenten en fundering.
Maar ook dat
– DE LITERATUUR – lijkt te imploderen. Althans als we afgaan aan op wat de
omgekeerde ijsberg ons te bieden heeft. We zien een bulk aan lektuur, aan ego-tripperij
die niets meer van doen heeft met waar ik hierboven op doelde. En het puntje is
upside-down, is ten onder in een stortvloed aan live-stories, aan meer
van hetzelfde ‘make-me…’.
De boekhandel verwordt in ras tempo tot een doorgeefluik van bestsellers die
uitgevers in de wind zetten. De auteur draait mee als een merk met een beperkte
houdbaarheid.
Ooit schreef Willem Frederik Hermans met bijtend zuur: ‘idealen zijn de kleuren van
een blinde, het oorsuizen van een dove’. Hoe blind moeten we nog worden om weer
kleuren te zien.